ആധി....

ഈ
വേനലറുതിയിൽ
വഴിതെറ്റി വന്നു
മുറ്റത്ത് പതുങ്ങി
നില്പുണ്ട്
വസന്തം
പണയം വെച്ച
കിനാക്കളുടെ
പൂകൂട തിരികെ നല്കി
കടം തന്ന
സൌരഭ്യത്തെ
തിരികെ
ചോദിക്കുമോ
ആവോ?.
 

പേരറിയാത്ത പൂവിന് ...

ഒടുവിൽവിരിഞ്ഞ
പൂവായത്കൊണ്ടാവാം
വസന്തം
അവള്ക്കൊരു
പേര് നല്കാൻ
മറന്നുപോയത്
കാറ്റിൽപരിഹാസം
കേട്ട് മനം മടുത്തു
കരയുമ്പോൾ
ഈണമി ട്ടൊരു
മൂളിപാട്ടുമായി
ആ വഴി വന്ന
വണ്ടവളെ
വെറുതെ
വിളിച്ചു വത്രേ
ഇശൽ പൂവേ .......
ഒരു വിളിപേരിൻ
കുറവ് നികത്തിയ
ആഹ്ലാദ തിമർപ്പിൽ
അവളുടെ
കിനാക്കളിലന്നു
പ്രണയത്തിൻ
ജുഗൽ ബന്ദി
മൊഴികളിൽ
സ്നേഹ സ്പര്ശം
ദലങ്ങൽക്കു
നക്ഷത്ര തിളക്കം
ഇഷ്കിന്റെ ആകാശത്തെ
സ്വർഗ്ഗ പൂവാടിയിൽ
നാമ മു ള്ളോരു പൂവായി
പുനര്ജനി ക്കാൻ
പേരില്ലാത്തവളുടെ
അസ്ത്വിത്വമൊർത്തു
മനമുരുകിയവൽ
പ്രാർഥിച്ചു
കൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴും ......

 

മറവി


കാറ്റില്ലാതൊരു
ഓളവും പിറക്കില്ലെന്ന്
തിരിച്ചറിയാൻ
ഒരു പകലിനെ
ബലി കൊടുക്കേണ്ടി
വന്ന നിസ്സഹായതയിൽ
ആത്മഹത്യ
ചെയ്തുവത്രെ
നാമമില്ലാത്തൊരുവൽ

അതുകൊണ്ടാവാം
ഓളങ്ങൾ നിലച്ച
പരിഭവ കടലിൽ
മൃത സ്വപ്നങ്ങൾ
ഒരിക്കലും
നശിക്കാത്ത
മാലിന്യം പോലെ
അനക്കമില്ലാതിങ്ങനെ
പൊങ്ങി കിടക്കുന്നത് ..

ഓര്മ്മകളുടെ
ഭാരം താങ്ങാനാവാതെ
ഒരു നിലാകിളി മാത്രം
വേലിയേറ്റം
മറന്ന കടലിനെ നോക്കി
കരയുമ്പോൾ
ഊറ്റം കൊള്ളുന്നുണ്ടാവും
ഒരുപാട് പഴുക്കിലകൾ
കൊഴിച്ച താന്തോന്നി
കാറ്റ് ...

സൌ ഹ്രദം ഇഴ കോര്‍ക്കുന്നത്

വിശ്വാസത്തിന്റെ നേര്‍ത്ത നൂലിലാനെന്നും

പകുത്തു കൊണ്ടല്ലാതെ മുറിച്ചു

മാറ്റാനാവില്ലെന്നും എന്നെ

ഓര്‍മിപ്പിച്ചത് നീയായിരുന്നു ....

എന്നിട്ടും .......